ساقی

ساقی!
در جام من امشب قدحی ناب بریز
تا صبح شراب و می و مستی
آنگه
که دگر نای نماند
بس کن که سراسر دلکم ریش شود
تا صبح سرودم ز تجلای وجود
هر شب پرم از ناز و تمنای وجود
با من باز
گوی از سال نکویی که دگر باز نماند
از روز نکویم نگهی بیش نماند
ناگه
شدم آشفته گدای ره میخانه
دست ها را اما
در پیش تو بردم به هوا
بی تو رمقی در دل من باز نماند
جز تو قدحم خالی و بی آب بماند