قایق

می شکنم شاخسار را

تا بسازم با آن

قایقی چوبی

برافراشتم

از برگ های زرد بادبانش را

قایقی همچو کبوتر

تا برد در رود پر آب

نامه های نانوشته

راز در دلها نهفته

آسمان از پشت ابر

می پاید قایقم را

قطره آبی

بر زمین افتاده بود

شایدُ

آنُ اشک یک تنهای بی یاور بود

یا که روزی

آب تنگ ماهیان بی نشان

می نشینم در کناری

می نویسم نامه ای را

تا بگویم از تباهی

از سیاهی های اقیانوس غم

از دل سودای خویش

نامه اما

کاغذش جوهر ندید!