وداع با ماه مبارک رمضان

اشک و آه و شاید حسرت از دست دادن لحظه لحظه های ماه رحمت و برکت و مهربانی. ماه میهمانی خدا . ماه نشستن بر سر سفره ی الهی. به قول یکی که می گفت خوان سفره ی معمولی است ولی سفره ی ماه رمضان به مفهوم مائده است. یعنی سفره ای پر از نعمت های گوناگون که می توانی هر چه که می خواهی انتخاب کنی.

چه قشنگ امام سجاد (ع) با این ماه وداع می کنه :السلام علیک یا شهر الله الاکبر و یا عید اولیائه. السلام علیک یا اکبر مصحوب من الاوقات.

وَ قَدْ اَقامَ فینا هذَا الشَّهْرُ مُقامَ حَمْدٍ، وَ صَحِبَنا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ، وَ اَرْبَحَنا اَفْضَلَ اَرْباحِ الْعالَمینَ،

و همانا این ماه در نزد ما ستوده زیست، و با ما همنشینى پسندیده بود، و برترین منفعت جهانیان را براى ما به ارمغان آورد،

ثُمَّ قَدْ فارَقَنا عِنْدَ تَمامِ وَقْتِهِ، وَانْقِطاعِ مُدَّتِهِ، وَ وَفآءِ عَدَدِهِ، فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ

پس به هنگام پایان گرفتن وقت، و سرآمدن مدت، و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد، اینک آن را وداع مى‏گوئیم

وِداعَ مَنْ عَزَّ فِراقُهُ عَلَیْنا، وَ غَمَّنا وَ اَوْحَشَنَا انْصِرافُهُ عَنّا،

وداع کسى که هجرانش بر ما غم‏انگیز است، و روى گرداندنش ما را به اندوه و وحشت دچار کرده،

فَنَحْنُ قآئِلُونَ: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا شَهْرَ اللَّهِ الْاَکْبَرَ، وَ یا عیدَ اَوْلِیآئِهِ.

به این خاطر مى‏گوئیم: سلام بر تو اى بزرگ‏ترین ماه خدا، و اى عید عاشقان حق

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ قَرینٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً، وَ اَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً، وَ مَرْجُوٍّ الَمَ فِراقُهُ.

سلام بر تو اى همنفسى که قدر و منزلتت بزرگ، و فقدانت بسیار دردناک است، و اى مایه امیدى که دوریت رنج‏آور است.

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ ما کانَ اَحْرَصَنا بِالْاَمْسِ عَلَیْکَ، وَ اَشَدَّ شَوْقَنا غَداً اِلَیْکَ!

سلام بر تو که دیروز چه سخت بر تو دل بسته بودیم، و فردا چه بسیار شائق تو مى‏شویم!

اَللَّهُمَّ اِنَّا اَهْلُ هذَا الشَّهْرِ الَّذى شَرَّفْتَنا بِهِ، وَ قَدْ تَوَلَّیْنا بِتَوْفیقِکَ صِیامَهُ وَقِیامَهُ عَلى‏ تَقْصیرٍ،

بارالها ما اهل این ماهیم که ما را به آن شرافت بخشیدى، و ما به توفیق تو به روزه و نماز آن برخاستیم همراه با تقصیر،

وَاَدَّیْنا فیهِ قَلیلاً مِنْ کَثیرٍ . وَ اَوْجِبْ لَنا عُذْرَکَ عَلى‏ ما قَصَّرْنا فیهِ مِنْ حَقِّکَ،

و در آن اندکى از بسیار را بجا آوردیم. و عذر ما را در کوتاهى از اداى حقّت قبول کن،

وَ ابْلُغْ بِاَعْمارِنا ما بَیْنَ اَیْدینا مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ الْمُقْبِلِ، فَاِذا بَلَّغْتَناهُ فَاَعِنّا عَلى‏ تَناوُلِ ما اَنْتَ اَهْلُهُ‏مِنَ الْعِبادَةِ،

و آینده عمرمان را به ماه رمضان آینده که در پیش داریم برسان، و چون ما را به آن رساندى ما را بر انجام عبادتى که سزاوار توست یارى ده،

شعری از علیرضا قزوه درباره وداع با رمضان:

آمدیم از سفر دور و دراز رمضان
پی نبردیم به زیبایی راز رمضان

هر چه جان بود سپردیم به آواز خدا
هر چه دل بود شکستیم به ساز رمضان

سر به آیینه «الغوث» زدم در شب قدر
آب شد زمزمه راز و نیاز رمضان

دیدم این «قدر» همان آینه «خلّصنا»ست
دیدم آیینه‌ام از سوز و گداز رمضان

بیش از این ناز نخواهیم کشید از دنیا
بعد از این دست من و دامن ناز رمضان

نکند چشم ببندم به سحرهای سلوک
نکند بسته شود دیده باز رمضان

صبح با باده شعبان و رجب آمده بود
آن که دیروز مرا داد جواز رمضان

شام آخر شد و با گریه نشستم به وداع
خواب دیدم نرسیدم به نماز رمضان