هوشیار!

چشم هایت را ببند و هوش دار
تا که نامت را بنامند هوشیار
نعمت دست و دهان و گوش را
با سر و دست و دلت چون چشم دار
سر بجنبان با دهانت حرف گوی
با سرت سنگ سخن را گوش دار
گر که دنیا تنگت آمد روزگاری
با دهانت راز دل را فاش دار
بلبلی لب را به باطل وا نکرد
تو که انسانی به باطل وامدار
این دلت را چون زمینی صاف کن
از خطاها و بدیها خویشتن را پاک دار
گردش ایام برخورد روزی به گور
از اذیت کردن دلها دلت را صاف دار
حکم قرآن این بود بر اهل دین
از جوانی تا به پیری درس دار
حرمتا راهت بود راه علی
روز خود را از بطالت باز دار