بهار من

بهار من؛
ز غوغای زمستانی برون آی
ز سرمای سیاهی ها دگربار
به گرم شمع محفل تا توانی
فزونی ده، ذغالش بیش فرمای
به فکر دل؛
ز شاخ و برگ گلهای بهاری
مرا در یاد آر و سبز روی آی
بگفتم سال و اندی حرف دل را
به هر شعری شهی بر دل نهادم
همیشه اشک های بی زبانم
در این سال دگر بر چشمهایم
همیشه این شتر بر خواب گردید
به سختی من نگفتم رازهایم
قناری محو صوت آه گردید
به سان قمری آوازش تباه گردید
به دیوانه بگفتم من چطورم
بگفتا " تو ز من سرمست بودی
نشاید نام تو دیوانه بنهاد
که نام تو سزد مجنون مجنون
که پایت را فراتر از گلیمت
نهادی و مرا در دل نبردی
همیشه آن دگرها یاد بودند
ولی تو در دل سنگین تبارت
ز من یادی نبردی، ننگ بر تو"
نه در کارت حمید تعجیل فرمای
به سان مرزبانان ایست فرمای