عطسه!

یاد آوردم
عطسه هایم را، در روز بهاری
هر قدم در ره تو
عطسه کردم
عطسه گفت: یار،
هر بار که پایت بنهی در جلو آن دگری
آنقدر به تو نزدیک است!
باز،
سرمستم از آن بوی خوش جام شراب
ساز،
تنها گره از کار گشاید باز
راز،
بر سر دلت پرده ای آویخت
گویی که منم محرم اسرار شبانگاه
هر شب که نگاهم دید
تاریک!
در کنج شباهنگام
عطسه ای دیگر بار
دیگر آن فاصله ها کوتاه است!
قدمی دیگر نه
تا رسی بر در میخانه و یارت بینی